heyecan dostum heyecan,kaybettiğin o hazine

hayata karşı,insanlara karşı,hatta kendine karşı bazen düşman tarafta olursun.

Çatışırsın.

Vurursun.

Vurulursun.

Can yakarsın 

ya da 

canın yanar

falan filan..

böyle cümleler kurmayı çok severdim eskiden. toplum ağzıyla "edebiyat yapmak" dediğimiz bu şey beni acayip rahatlatır-dı.

İçini dökmek dedikleri benim için buralara böyle şeyler yazmaktı.

Birinden kazık yediğimde olsun,

Bişeyleri başaramadığımda olsun,

Çok sıkıldığımda,dağa taşa kızmak istediğimde olsun,

Ağlamak istediğimde olsun,

Hatta;

Yalnız kalmak istediğimde bile olsun..

Yazmak,edebiyatımsı şeyler yazmak,içimi boşaltırdı.

Bu blogu 5 senedir yazıyorum. bu da 15 yaşımdan beri demek oluyor.

Her şey biter mi ya bu arada? bi soru sormam lazım sana,gerçekten her şey biter mi?

Ama HER ŞEY dedim bak,iyi düşün???

Artık olmuyor sanırım.

Artık beni tatmin etmiyor bu cümleleri kurmak.

Hatta cümlelerim bile içime dert olup geri dönüyor bana gibi.

Neden dedim ya neden?

Bi bu kalmıştı elimde bunu da kaybedicem dedim.

Ne eksik dedim,hemen vereyim de geri gelsin şu rahatlama hissi.

Baya uzunca bi düşündüm.

Zaten çok vaktim var düşünmek için,zira hâla uykusuzluk problemiyle başa çıkmaya çalışmaktayım.

birden bişeyler fark ettim.

HEYECANım mı yoktu artık?

Hiçbir şeye şaşırasım,sinirlenesim gelmiyo,kızmak bile istemiyorum.

hayata karşı,insanlara karşı,hatta kendime karşı tepkisizim.

Yok,diyecek hiçbir şey bulamıyorum çoğu zaman, bulsam da söylemek istemiyorum.

İçime de atmıyorum.

Yok olup gidiyo öyle..

Ben galiba çok büyük bişey kaybettim bu sefer.

Geri dönüşü,telafisi olmayan bişey.

Her şey biter miydi?

Biter mi demiştin?

Bence de biter,bitsin çünkü.

Artık bişeyler bitsin.

Heyecanım bitmiş ya benim burda!

Hepsi bitsin o zaman.

Herkes her şeyin dibine gelsin de orda buluşalım.

Çünkü artık

Olmuyor-du.